جهان انسان نیست. جهان بی رحم نیست،حسود نیست، پاداش دهنده نیست، انتقام گیرنده نیست. جهان اخلاق ندارد. جهان به انسان متعهد نمی شود. نمی توانیم از جهان هیچ انتظاری داشته باشیم. هیچ تضمینی نیست که اگر امروز شرایط ما سخت و دردناک شده، فردا پلی بشود به آینده ای بهتر. به قول شعبانعلی، نگاه انسان انگارانه داشتن به سیستم ها آفت تفکر است. اینکه ما دوست داریم دنیا به این طریق کار بکند تفاوت دارد با اینکه واقعا دنیا چطور کار می کند.
و این به معنای ناامیدی از زندگی نیست. اتفاقا واقع بینی دشمن ناامیدی است. واقع بینی توان تاثیرگذاری ما را مشخص می کند و موجب می شود انتظارات ما نیز واقع بینانه شود.