سیاه و معشوق زیبارو

چنین گفت پیری پسندیده هوش /خوش آید سخنهای پیران به گوش

که در هند رفتم به کنجی فراز/چه دیدم؟ چو یلدا سیاهی دراز

تو گفتی که عفریت بلقیس بود/به زشتی نمودار ابلیس بود

در آغوش وی دختری چون قمر/فرو برده دندان به لبهاش در

چنان تنگش آورده اندر کنار/که پنداری اللیل یغشی النهار

مرا امر معروف دامن گرفت/فضول آتشی گشت و در من گرفت

طلب کردم از پیش و پس چوب و سنگ/که ای ناخدا ترس بی نام و ننگ

به تشنیع و دشمنام و آشوب و زجر/سپید از سیه فرق کردم چو فجر

شد آن ابر ناخوش ز بالای باغ/پدید آمد آن بیضه از زیر زاغ

ز لا حولم آن دیو هیکل بجست/پری پیکر اندر من آویخت دست

که ای زرق سجادهٔ زرق پوش/سیه‌کار دنیاخر دین‌فروش

مرا عمرها دل ز کف رفته بود/ بر این شخص و جان بر وی آشفته بود

کنون پخته شد لقمه خام من/که گرمش بدر کردی از کام من

تظلم برآورد و فریاد خواند/که شفقت برافتاد و رحمت نماند

نماند از جوانان کسی دستگیر/که بستاندم داد از این مرد پیر؟

که شرمش نیاید ز پیری همی/زدن دست در ستر نامحرمی

همی کرد فریاد و دامن به چنگ/مرا مانده سر در گریبان ز ننگ

فرو گفت عقلم به گوش ضمیر/که از جامه بیرون روم همچو سیر

نه خصمی که با او برآیی به داو/بگرداندت گرد گیتی به گاو

برهنه دوان رفتم از پیش زن/که در دست او جامه بهتر که من

پس از مدتی کرد بر من گذار/که می‌دانیم؟ گفتمش زینهار!

که من توبه کردم به دست تو بر/که گرد فضولی نگردم دگر

کسی را نیاید چنین کار پیش/که عاقل نشیند پس کار خویش

از آن شنعت این پند برداشتم/دگر دیده نادیده انگاشتم

زبان در کش ار عقل داری و هوش/چو سعدی سخن گوی ورنه خموش

_______________________________________________________

این شعر را خیلی دوست دارم. هم مفهوم زیباست و درست و هم طرز بیان و داستان گویی شیخ سعدی،  فوق العاده است. سهل و ممتنع صفت درستی است برای این شعر. پایین این شعر خیلی ننویسم بهتر است. به قول سعدی:

زبان در کش ار عقل داری و هوش/چو سعدی سخن گوی ورنه خموش